Anna Sawicka

Szczegóły

Odsłony: 14892

Anna Sawicka
wiolonczelistka

Ukończyła Gdańską Akademię Muzyczną (1986 r.) w klasie wiolonczeli prof. Romana Sucheckiego. Od 1986 r. jest związana z Akademią Muzyczną w Bydgoszczy, gdzie pracuje obecnie na stanowisku adiunkta. W latach 1992-1994 była koncertmistrzem Toruńskiej Orkiestry Kameralnej, a od 1996 r. jest koncertmistrzem orkiestry Państwowej Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Działalność solistyczną realizuje koncertując z pianistką Jadwigą Lewczuk.

Repertuar obejmuje dzieła solowe i kameralne, głównie XIX i XX wieku. Ważnym nurtem działalności A. Sawickiej jest też współpraca z akordeonistką Elżbietą Rosińską. Duo ma na swym koncie prawykonania światowe i polskie utworów pisanych na ten skład przez najwybitniejszych kompozytorów, dość wspomnieć S. Gubajdulinę, A. Piazzoll, I. Yunna, M. Gordiejuka, H. Yalpolę i innych. Programy koncertów uatrakcyniają transkrypcje utworów z różnych epok. A. Sawicka interesuje się szczególnie wiolonczelą barokową (zaopatrzoną w struny jelitowe, bez nóżki, ze smyczkiem-kopią egzemplarza z 1730 r.). Kształciła się w tym kierunku przez rok w genewskiej Szkole Muzyki Dawnej (CMA) w klasie wiolonczeli Ph. Moermoud`a i violi da gamba Robero Gini. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich wiolonczeli barokowej u W. Kuijkena, R. Gini, R. Van der Meera i klasach kameralnych m.in. Ch. Banchini, R. Alessandrini, E. Gatti. W 1995 r. nagrała wraz ze szwajcarskimi artystami “Les Nationes” F. Couperena dla francuskiego radia “Espase2”. Szczególnie interesują artystkę utwory solowe (tzw. “senza basso continuo”) na wiolonczelę - wczesne, XVII w. diminucje włoskie i ricercary, stanowiące ważne ogniwo w zrozumieniu powstałych pół wieku później “6 suit na wiolonczelę solo” J.S. Bacha. Obecnie A. Sawicka współpracuje z klawesynistką Marzeną Buchwald-Różyczką. W programie dominują bardzo rzadko wykonywane pierwsze utwory wiolonczelowe z XVII w. Repertuar obejmuje również utwory XVIII w., prezentujące różne narodowe style (włoski, francuski, angielski i inne). Artystki używają, w zależności od dobranego repertuaru, historycznych strojów (np. Wiolonczelowy strój boloński) i temperacji, co dodatkowo ma zapewnić wykonanie wierne dawnym stylom.